Modne są tematy obecne, teraźniejsze, coś co
rozgrywa się już. Tu i teraz. Nie, na to przyjdzie czas, albo i nie, bo któż to
w zasadzie wie. Naszło mnie na konfrontacje czegoś, co znamy jako straszne,
niewybaczalne, a nawet chore, z czymś, czego poszukują prawie wszyscy, a sądzę,
że nie nawet, a dokładnie wszyscy. Czegoś, co grzeje nie na ręku, nodze,
torsie, głowie, dupie, pochwie czy penisie (choć to czasem idzie w parze –
według większości), a grzeje człowieka, jego istotę, jaka w nas siedzi –
miłość.
Co konkretnie mam
na myśli?
Miłość wielkich zbrodniarzy wojennych, do
swoich kobiet. Jak człowiek, który kazał mordować setki tysięcy, a nawet
miliony innych ludzi, mógł kochać? Otóż mógł. Przynajmniej tak się może
wydawać, gdyż nie chcę nigdzie pisać, iż: „tak, ten zasraniec kochał swoją
żonę”. Jednakże ich gesty, wobec swoich wybranek mówią same za siebie. Typowe
odruchy, każdego zakochanego mężczyzny, który pragnie uczcić miłość do swej
kobiety, bądź mężczyzny, który najzwyczajniej twierdzi, że o niej pamięta, nie
może bez niej egzystować i nieświadomie zupełnie się stacza po kręgosłupie
własnej moralności, który jest tak pochylony, iż nawet nie czuć drogi, którą
się przebywa do upadku.
Kim był Herman Goering, jeśli nie prawą ręką
samego Adolfa Hitlera? Kim był Hitler? Chyba nikomu nie muszę wyjaśniać. Tak
samo myślę, iż nie muszę wyjaśniać, kim był Goering (Przepraszam za brak
„umlautu” w nazwisku). Jednak, tak bardzo kochał swoją żonę, iż kiedy zmarła –
wybudował dla niej mauzoleum w ich posiadłości niedaleko Berlina – Carinhall
(nazwa posiadłości masz też w nazwie imię jego żony – Carin, dla której w
zasadzie powstał cały kompleks budynków na terenie tego jednego z
najnowocześniejszych – na tamte czasy – pałacyków w niemczech). Drzwi do mauzoleum
były potężne i zdobione przeróżnymi kamieniami szlachetnymi. Miało też małe
okienko, z którego padały promienie słoneczne, kiedy słońce było w zenicie. W
momencie zbliżania się wojsk sowieckich do Berlina, Goering wysadził całą
posiadłość, a jedynymi pozostałościami po niej są dwie kolumny, na szczycie
których, znajdują się kamienne lwie głowy, a wszędzie wokół jest tylko pustka.
Jak człowiek, który głównie zajmował się
strategiami masowego zabijania, polityką, oraz grabieniem muzeów, kościołów i
innych pałaców Europy, mógł kogokolwiek kochać? Myślę, że to już jest zagadka
dla psychologów. O ile jakikolwiek z nich jest w stanie to rozwiązać, w co
szczerze wątpię.
Kim był Józef Stalin? Myślę, że tego również
nie muszę tłumaczyć, ani tego, jakie były jego rządy dla państw bloku
wschodniego oraz pozostałych dookoła Rosji. Mimo wszystko, ten również miał
żonę. Która jak sam twierdził „zmiękczyła jego kamienne serce, a w raz z jej
osobą, odeszły jego jakiekolwiek uczucia dla ludzkości”, przy czym dodatkowo
porzucił swojego syna, z małżeństwa z Jakateriną na blisko 10 lat.
Czy dopiero to
sprawiło, że stał się tym, kim był? A może musielibyśmy być wśród nich, aby
dowiedzieć się, jaki rodzaj miłości nimi kierował (o ile jakiekolwiek istnieją,
gdyż jeden jest na pewno). Jeśli ludzie stojący dziś u władzy, są tak samo
podatni na efekty, odebrania im czegoś, co myślą i czują, że „jest ich”, to
należy czym prędzej odciąć ich od władzy, zanim narobią większego ambarasu, niż
jest. W zasadzie wszyscy tak myślimy. Im śmierć nie musi odbierać ukochanych,
wystarczy usunięcie paru zer z kont bankowych, a nasz ciemnogrodzki rząd da o
sobie znać.
Pozdrawiam,
Adrian Charytoniuk.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz